zamknij usta dziewczyno!

to do mnie. przywracając siebie do rzeczywistości, przysłowiowego pionu - w celu dopasowania, tak sobie już muszę powtarzać;)

google grafika

opowiadać to ja lubię! czasami łapię się na tym, że jednak gadam za dużo, mogłabym się zamknąć i dla odmiany posłuchać kogoś innego. ćwiczę nieustannie:)

poważniejszy problem mam za to ze... szczerością powiedzmy. bardzo sobie cenię ludzi, którzy mówią to, co myślą (co innego to sposób, w jaki to przekazują). u mnie wygląda to nieco inaczej. jako typ raczej dyplomatyczny - praktykujący porozumiewanie bez przemocy:D - dla dobra ludzkości, niektóre rzeczy wolę przemilczeć. szczerze mówiąc, wychodzę na tym różnie... 

w pewnych sytuacjach jednak coś się ze mną dzieje, zmienia mi się chyba poczucie realności, włącza mega szczerość połączona z naiwnością: dzwoni do mnie (nie pierwszy raz) babka z informacją, że przeszłam dalej w procesie rekrutacyjnym i pyta czym się teraz zajmuję - a ja z pełną ufnością odpowiadam, że obecnie pracuję tu i tam, oczywiście czasowo, oczywiście tylko zlecenie, oczywiście jestem dyspozycyjna... i po jakimś czasie dziwię się, że już do mnie więcej nie (za)dzwoni!

jak się okazuje, life is brutal i nie można mówić wszystkiego. myślenie, że ktoś doceni moją "operatywność"  oraz mówienie prawdy nie jest dobrym pomysłem. powinnam raczej palić świeczki, czekać i pomijać pewne rzeczy.

cóż, człowiek uczy się całe życie...